Over Sidané

Sidané Pontjodikromo is geboren op 24 oktober 2000 te Groningen, met een tennisracket in zijn knuisjes.

Al vanaf zijn geboorte ademt hij tennis. Zijn zus Joany, destijds ook een aankomend tennistalent, trainde een paar keer per week en speelde in elke schoolvakantie toernooien. Sidané heeft vanaf zijn geboorte geen training of wedstrijd gemist van zijn zus. Wanneer Joany trainde, tenniste Sidané tegen het muurtje, met andere tennisvriendjes of met vader Pontjodikromo.

Joany is begonnen met tennissen door haar opa en oma. Opa en oma hadden vlak bij hun huis een tennisbaan. Dat huis stond in Lauwersoog, een dorp met ongeveer 150 inwoners, in het noorden van de provincie Groningen.
Opa en oma Pontjodikromo hebben op die manier onbewust veel invloed gehad op de koers van het leven van de Pontjodikromo’s.

De vader van Sidané, een begenadigd voetballer en een groot sportliefhebber, is geboren in Suriname. Hij werkte hard om zijn gezin te onderhouden waardoor hij zijn droom, profvoetballer worden, niet kon waarmaken. Waarschijnlijk is dat iets wat hij zichzelf altijd kwalijk heeft genomen. Een gemiste kans die hij koste wat kost wilde voorkomen voor zijn kinderen. Door een samenloop van omstandigheden is hij, tegen zijn zin, vroegtijdig gestopt met werken.

De moeder van Sidané, mevrouw Bus, is een geboren en getogen Groningse. Een nuchtere, hardwerkende vrouw die als kostwinner alles op alles moest zetten om haar gezin het hoofd boven water te laten houden.

Om zijn kinderen wél te laten slagen als topsporter, was vader Pontjodikromo streng. Heel streng. Joany en Sidané mochten naast school nauwelijks iets anders doen dan tennissen. Spelen met vriendjes was er niet bij. School was niet belangrijk. Als je een minuut vrij had, ging je trainen. Altijd onder begeleiding van vader Pontjodikromo, die de wind eronder had. Deze opvoeding zorgde voor spanningen thuis. Er was regelmatig ruzie tussen vader en moeder. Moeder nam het op voor haar kinderen als de sfeer thuis om te snijden was, na een minder goede training of verloren wedstrijd. Hierdoor stonden beide ouders niet op één lijn. De stemming in huis was overwegend negatief. De tennisbaan was een uitlaatklep voor Joany en Sidané, waar ze lekker alleen bezig konden zijn met de bal en het spelletje, even geen sores.

Joany koos voor een leven buiten het tennis. Ze verliet op haar 18e het huis om te gaan studeren. Dit ging ten koste van de relatie met haar vader. Vader Pontjodikromo heeft het geluk gehad dat Sidané niets anders wil dan tennis. Vader Pontjodikromo kreeg de kans om zijn zoon te trainen, te begeleiden tijdens de wedstrijden en achteraf samen te reflecteren. Totdat Sidané 11 jaar werd.